Rozdział 1

"To nie tak, że człowiek jest słaby. Czasami po prostu nie umie odnaleźć w sobie wewnętrznej siły."

                Zacisnęła powieki i odrzuciła głowę na bok, o mały włos nie uderzając o kant szafki nocnej. Oddychała płytko, szybko i miała wrażenie jakby się dusiła. Po jej policzkach popłynął niekontrolowany strumień łez, a dziewczyna zaczęła szamotać się na łóżku. Poczuła palący ból i krzyknęła rozpaczliwie. Dłonie zacisnęła w pięści, a następnie wbiła paznokcie w materac. Na swoim ciele czuła smagające ją języki ognia. Cała płonęła. Każda komórka wołała o pomoc i pulsowała bólem.

            Lean wybudziła się z koszmaru, od razu podnosząc się do pozycji siedzącej. Z całych sił próbowała uspokoić szalejące serce i oparła głowę o ścianę. Przymknęła powieki i otarła łzy. Kolejna noc, kolejny sen. Ten sam sen, powtarzający się już od paru miesięcy. Zawsze kończył się w tym samym momencie. Wypadek, ogień, krzyk jej matki i jej własny. Rozpaczliwe wołanie o pomoc, które dzwoniło jej w uszach. Codziennie ta sama fala bólu, która tylko potęgowała ten, który nieustannie nosi w sercu. Mimo, że sen był taki sam od dłuższego czasu, zawsze przerażał ją i bolał tak samo. Do tego się po prostu nie da przyzwyczaić.

            Dziewczyna wstała z łóżka i spojrzała w okno. Stwierdziła, że przez noc napadała kolejna warstwa śniegu, który teraz spokojnie spadał z nieba. Zegarek wskazywał kilka minut przed szóstą, czyli tak jak zawsze. Codziennie budziła się właśnie w okolicach tej godziny. Lean uśmiechnęła się delikatnie, widząc ośnieżone dachy domów i naciągnęła rękawy, chcąc zasłonić dwie, jasne blizny na lewym przedramieniu. Wstydziła się tego, co kiedyś zrobiła, więc ukrywała to przed ludźmi. Cóż, przynajmniej przed tymi, przed którymi się dało.

            Kiedy była już ubrana w szarą bluzę i proste jeansy, związała swoje ciemne włosy w luźną kitkę i chwyciła torbę z książkami leżącą koło łóżka. Obejrzała się w lustrze stojącym obok i zatuszowała cienie pod oczami. Zastygła w bezruchu, patrząc w swoje odbicie. Ciemnoniebieskie oczy osłaniała firanka długich rzęs, pełne, bladoróżowe usta wygięła w wymuszony uśmiech. Miała już wprawę w ciągłym uśmiechaniu się, podczas gdy jej serce topiło się w falach smutku i bólu. Fałszywa radość, wiarygodne uśmiechy i zapewnienia, że wszystko jest w porządku. Ale nie jest. I Lean doskonale o tym wiedziała.

            Westchnęła ciężko i skierowała się w stronę drzwi. Obejrzała się przez ramię i z bólem serca stwierdziła, że jej pokój wygląda tak pusto i obco. Z jasnych ścian zniknęły dziesiątki zdjęć, rysunków i wydruków. Pozostały gołe i bez wyrazu. Wszystkie pamiątki i cokolwiek co mogło jej przypominać o mamie, zostało wyniesione z jej pokoju i położone na strychu. Każde spojrzenie jakie posyłała zdjęciu, które niegdyś stało na jej biurku, sprawiało, że do oczu napływały łzy. Jak mogła patrzeć na uśmiechniętą twarz swojej mamy, jeśli wiedziała, że nigdy więcej nie zobaczy go naprawdę? Nie usłyszy radosnego śmiechu lub nie poczuje charakterystycznego zapachu, jaki wokół siebie roztaczała?

           Lean otarła łzę zbierającą się w kąciku oka i pociągnęła nosem. Pokręciła głową i stanowczym ruchem zamknęła drzwi. Zbiegła po schodach, nie martwiąc się o to, że obudzi ojca. Mężczyzna już od godziny był w pracy. Dziewczyna zrobiła dwie grzanki i nalała zimnego mleka do szklanki. Usiadła przy kuchennym stole i utkwiła wzrok w bliżej nieokreślonym punkcie.

            Nim się spostrzegła, zaczęła omiatać wzrokiem cały salon, który doskonale widziała ze swojego miejsca. Był osiemnasty grudnia, co oznaczało, że już jakiś czas temu, w rogu pokoju powinna stać ubrana choinka. Dziewczyna odkładała ten moment tak długo, jak tylko mogła. Nie mogła znieść myśli, że po raz pierwszy będzie ubierała choinkę bez udziału mamy. Nie potrafiła się na to zdobyć, wiedząc, że jak tylko spróbuje, wspomnienia roztrzaskają ją na kawałeczki, zostawiając w kompletnej rozsypce.

            Wiedziała jednak, że Zayn zrobi dzisiaj wszystko, aby tylko namówić ją do ubrania choinki. Unikała go przez cały weekend, więc nawet się nie łudziła, ze tym razem uda się jej go zbyć. Lean wiedziała, że Zayn chce jej pomóc i naprawdę była mu za to wdzięczna z całego serca. Kiedy wpadała w najgłębszą rozpacz i smutek, on zawsze trwał przy jej boku, dzielnie znosząc bezsilność swojej dziewczyny. Nie miała pojęcia jakimi słowami może mu podziękować za wszystko co dla niej robił. Nie wiedziała, czy kiedykolwiek będzie umiała mu się odwdzięczyć.

            Po śmierci swojej mamy, Lean zaczęła budować niewidzialny mur wokół siebie. Chcąc zamknąć się razem ze swoim smutkiem, zamknęła się w sobie i użalała nad sobą. Już wtedy byłą dziewczyną Zayna. Wielkim zaskoczeniem było dla niej to, że chłopak z całych sił próbował dotrzeć do Lean. Robił wszystko, co w jego mocy, aby odbyła z nim szczerą rozmowę. Dzięki swojej upartości i zawziętości, udało mu się przeniknąć przez mur oddzielający Lean od całego świata. Dziewczyna wiedziała, że gdyby chłopak się poddał i o nią nie zawalczył, ona także prędzej czy później by się poddała. Samotność by ją wykończyła i powoli wyniszczała kolejną cząstkę jej duszy.

            Dziękowała Bogu za tak niesamowitą osobę u jej boku.

            Kiedy Lean usłyszała dzwonek oznajmujący koniec ostatniej lekcji, podobnie jak reszta uczniów uśmiechnęła się pod nosem i odetchnęła z ulgą. Wrzuciła do torby książki i wyszła z klasy. W głębi duszy była szczęśliwa, że ten dzień spędzony w szkole obył się bez przykrości i płaczu. Nieraz zdarzało się, że słowa niektórych podłych uczniów sprawiały, że chowała się w toalecie, cierpiąc w samotności. Nie potrafiła zrobić nic, aby zniszczyć swoją bezsilność.

            Zbiegła po schodach, aż dotarła na parter. Wzięła swój płaszcz z szatni i narzuciła go na siebie. Szyję obwiązała grubym szalikiem i wszyła z budynku. Uśmiechnęła się na widok płatków śniegu spadających z nieba. Ruszyła w stronę domu, a kiedy odpłynęła myślami, usłyszała jak ktoś woła jej imię. Od razu rozpoznała głos Zayna. Przymknęła powieki i jęknęła w duchu. Naprawdę miała nadzieję, że nie wpadnie dziś na swojego chłopaka. Przez cały dzień tak świetnie wychodziło jej unikanie go.

            Ciemnowłosy podszedł do niej i z troską w oczach, objął szczupłe ciało dziewczyny swoim ramieniem. Nachylił przystojną twarz do niej i z zadowoleniem zauważył, że brunetka uśmiecha się nieznacznie. Na jej pełnych i miękkich ustach złożył czuły pocałunek. Doskonale wiedział, że Lean unikała go przez cały dzień. Nie miał jej tego za złe, gdyż spodziewał się po niej takiego zachowania.

            Przez kilka minut szli w milczeniu, trzymając się za ręce. Niespodziewanie Zayn powiedział:

            - Przecież wiesz, że prędzej czy później będziesz musiała to zrobić – zaczął niepewnie, a jego głos był cichy. – Musisz stawić temu czoła Lean, rozumiesz? Nie możesz wciąż się ukrywać. Nie możesz wciąż żyć przeszłością.

            - Nie rozumiesz Zayn – powiedziała dziewczyna ze znużeniem w głosie i bólem w oczach. Nieznacznie odsunęła się od mulata. – Przecież wiesz, że już jest ze mną lepiej. Wiesz, że pogodziłam się z jej śmiercią. Ten okres jest teraz dla mnie trudny, bo niedługo mija rok..

            - Nie, Lean – przerwał jej chłopak, a dziewczyna zrobiła zdziwioną minę. Zayn wziął głęboki oddech i zacisnął dłonie w pięści. – Możesz sobie wmawiać, że pogodziłaś się z jej śmiercią, ale mnie nie oszukasz, rozumiesz? Nie zmydlisz mi oczu tak jak innym. Zbyt dobrze cię znam i wiem, że wciąż nie zostawiłaś przeszłości za sobą.

            Niebieskooka poczuła się tak, jakby chłopak ją uderzył. Cofnęła się kilka kroków, patrząc na niego ze smutkiem. Po jej zaróżowionych policzkach spłynęły łzy. Dotknął jej najczulszy punkt, a to ją zabolało.

            - Mylisz się Zayn, ja już dawno zostawiłam przeszłość za sobą – warknęła dziewczyna, ze złością odwracając się do chłopaka plecami, chcąc ukryć swój smutek. Znów go oszukała, znowu powiedziała, że wszystko jest w porządku. Wiedziała jednak, że to co powiedział Zayn jest prawdą.

            Chłopak stał w bezruchu, wpatrując się w plecy dziewczyny. Żałował, że w porę nie ugryzł się w język. Powiedział o te kilka słów za dużo i teraz tego żałował. Doskonale wiedział, że Amy łatwo zranić.

            - Przepraszam – powiedział cicho i położył dłoń na jej ramieniu. Odwrócił smutną dziewczynę przodem do siebie i zamknął w szczelnym uścisku. Lean przyłożyła twarz do zagłębienia w jego szyi i westchnęła, czując perfumy Zayna. Uśmiechnęła się przez łzy i poczuła, jak powoli się uspokaja. To zawsze działało.

            - W porządku Zayn. Wiem, że masz rację, wiem, że żyję przeszłością i przepraszam cię za to… - dziewczyna poczuła, jak głos jej się łamie. Ciemnowłosy obdarzył ją czułym spojrzeniem i zamknął usta delikatnym pocałunkiem. – Chodź, pomożesz mi udekorować tą choinkę – powiedziała Lean,  ku zaskoczeniu Zayna. Chłopak spojrzał na nią zdziwiony, a ona uśmiechnęła się delikatnie.

            Ustawili zielone drzewko w rogu pokoju, a Zayn wrócił właśnie z pudełkami pełnymi ozdób. Lean zaczęła wykładać bombki. Kiedy wspólnie ustalili, jakie dadzą kolory, zaczęli je wieszać na gałązkach choinki. Z głośników radia leciała jedna z wielu piosenek świątecznych, za oknem padał śnieg i zrobiło się już całkowicie ciemno.

Po kilku minutach pracy, zbliżali się ku końcowi, a do zawieszenia pozostało jedynie kilka ozdób. Amy sięgnęła po pierwszą lepszą bombkę i nagle upuściła ją na ziemię. Rozbiła się na panelach, a wokół stóp dziewczyny rozprysły się dziesiątki kawałków szkła. Lean nie odrywała wzroku od bombki, którą Zayn trzymał w dłoni. Przed jej oczami pojawiła się scena sprzed kilku lat.

Dziesięcioletnia dziewczynka siedziała na dywanie i rozdawała kolejne prezenty członkom rodziny.  Kiedy wszystkie paczki spod choinki zniknęły, Lean z uśmiechem ekscytacji i radości zaczęła rozpakowywać swoje prezenty. Z każdym kolejnym jej uśmiech się powiększał. Dostała swoje wymarzone zabawki, kilka książek i ubrań. Kiedy zabrała się za rozpakowywanie ostatniego prezentu, usłyszała głos swojej mamy, siedzącej przy wigilijnym stole.

- Lean  ten prezent jest wyjątkowy. – Kobieta wstała z krzesła i kucnęła obok córki. Odgarnęła z twarzy dziewczynki zabłąkane kosmyki włosów i posłała pełen miłości uśmiech. – Niech zawsze ci przypomina o mnie, dobrze? – upewniła się i pozwoliła, aby dziewczynka rozpakowała niewielką paczuszkę. Wyciągnęła przepiękną bombkę o srebrno niebieskim kolorze. Udekorowana była błyszczącymi domkami, choinkami i reniferami wymalowanymi na szkle.

Kobieta wzięła bombkę do ręki i wprawiła ją w ruch. Zawieszona na tasiemce, zakręciła się wkoło, a zachwycona Lean wpatrywała się z zachwytem. Na jej ślicznej twarzy wykwitł uśmiech. Jej mama, Victoria oddała prezent dziewczynce.

- Podoba ci się? – spytała, a ciemnowłosa pokiwała głową. – W takim razie zawieś ją na choince i pamiętaj, niech zawsze przypomina ci o mnie. – Ucałowała córkę w czoło.

Po policzkach Lean opłynęły łzy, a Zayn zaniepokojony jej zachowaniem, odłożył ostrożnie ową bombkę i podszedł do dziewczyny.

- Lean, co się stało? – spytał z troską w oczach i chwycił ją za ramiona.

Dziewczyna pokręciła głową i zacisnęła oczy. Po kilku sekundach, wykrztusiła przez ściśnięte gardło:

- Przepraszam Zayn, ja nie mogę. – Wyszeptała przez łzy i zostawiła zdziwionego chłopaka, który ze smutkiem patrzył na wchodzącą po schodach dziewczynę.

Brunetka weszła do pokoju i usiadła przy biurku, ocierając rękawem bluzki spływające łzy. Pociągnęła kilka razy nosem i odetchnęła głęboko. Z pierwszej szuflady wyciągnęła kartkę       i chwyciła długopis do ręki.

18.12.2012r.

Najdroższa mamo,

Próbowałam. Tak bardzo chciałam to zrobić, ale nie potrafiłam. Już naprawdę wierzyłam, że dam radę. Że nie zawiodę cię po raz kolejny, Ale przepraszam. Zobaczyłam tą bombkę, którą podarowałaś mi siedem lat temu, pamiętasz? Powiedziałaś mi wtedy, aby zawsze mi ciebie przypominała.

Z całych sił starałam się nie rozkleić. Starałam się być silna, ale to mnie zabija. Jak ja mogę żyć ze świadomością, że ciebie tu nie ma? Że nie będę jadła więcej pysznych naleśników twojej roboty? Że nie zobaczę ciebie, jak malujesz usta przed wyjściem do pracy?

I nie wiń Zayna o mój smutek i samotność. To naprawdę niesamowity chłopak i gdyby nie on, nie wiem co by ze mną było. Wiem, że nigdy nie byłaś do niego przekonana, ale myślę, że widzisz jak bardzo jego obecność mi pomaga.

Z całego serca przepraszam, że po raz kolejny Cię zawiodłam.

Zawsze kochająca Lean.

3, 2, 1, o, zaczynamy! :) Jak wam się podoba początek? Ja mam wrażenie, że niektóre zdania dziwnie brzmią, ale naprawdę nie miałam siły myśleć jakby je tu poprawić aby brzmiały lepiej. Coś czuję, że pisanie tego opowiadania będzie mnie kosztowało wiele emocji. Cóż, pożyjemy zobaczymy.  Wiem, że szablon jest przesunięty, nie wiem czemu, próbowałam wszystkiego i nic. Ale wytrzymajcie jeszcze kilka dni, już zamówiłam nowy. 
A! IFNO! Wiek i wyznanie Zayna zostało zmienione na potrzeby opowiadania! Nasz kochany Malik ma 17 lat i jest chrześcijaninem. Well, dziwnie to brzmi ale oks. C:

Mam nadzieję, że te 7 rozdziałów będzie się wam czytało przyjemnie i opowiadanie przypadnie wam do gustu. Jeśli wszystko pójdzie zgodnie z planem, to następny rozdział dodam już w niedzielę!