Rozdział 2

 " Jego troska o nią, była oczywista. Jak dwa plus dwa równa się cztery."

            Lean pokonywała kolejne zaspy śniegu, mrucząc po nosem obelgi skierowane w stronę pogody. Zimny wiatr wiał jej prosto w twarz, a kolejne płatki śniegu osadzały się na ciemnobrązowych włosach, które robiły się wilgotne.

            Dzisiejszy dzień rozpoczął się koszmarnie. Jak co dzień, obudziła się tuż przed szóstą, kończąc tym samym koszmar, który nieustannie jej się śnił. Nie dość, że źle spała, to mimo usilnych prób i wielkiego zmęczenia, nie zdołała ponownie zasnąć. Bijące serce i uciążliwe myśli także tego nie ułatwiały. Nie dość, że przez pół nocy nie mogła pohamować płaczu, to spała ogółem jakieś cztery godziny. A teraz czekało ją kolejne siedem, spędzonych za murami szkoły.

            Kiedy weszła do środka i odniosła kurtkę do szatni, udała się na pierwszą lekcję. Miała szczęście, że akurat trafiło na francuski. Na tym przedmiocie zawsze można było się zdrzemnąć. Tak więc zrobiła, a kiedy zadzwonił dzwonek, udała się na kolejną lekcję. W jej głowie kłębiła się tylko jedna myśl. Jeszcze sześć takich dźwięków i będę wolna.

            Dwadzieścia minut po dwunastej, Lean usiadła przy wolnym stoliku w stołówce i zaczęła mieszać leniwie w makaronie, który nałożyła jej kucharka. Upiła łyk soku jabłkowego i po wzięciu jednego kęsa potrawy, stwierdziła, że nie jest głodna. Odsunęła od siebie talerz, krzywiąc się nieznacznie.

            - Mordercza zapiekanka serowa? – Lean usłyszała znajomy głos tuż obok swojego ucha. Uśmiechnęła się delikatnie, a serce w jej piersi załomotało. Spojrzała na przystojną twarz Zayna i cmoknęła chłopaka w miękkie usta. Poczuła, że jednodniowy zarost chłopaka drapie ją w twarz. Do jej nozdrzy dostał się zapach jego perfum, a uśmiech Lean mimowolnie się powiększył.

            - Niestety tak – mruknęła dziewczyna, śmiejąc się krótko. Ciemnooki usiadł obok niej i nastała niezręczna cisza. Oboje nie wiedzieli od czego zacząć. Lean nie zamieniła z nim ani słowa, od wczorajszego wieczoru. Kiedy uciekła do swojego pokoju, Zayn doszedł do wniosku, że nie ma najmniejszego sensu na nią naciskać. Doskonale ją znał i wiedział, że w takiej sytuacji po prostu najlepiej odsunąć się na chwilę i pozwolić, aby Lean sama ułożyła sobie wszystko w głowie.

            Nie zmieniało to faktu, że widząc przeraźliwy smutek wymalowany wczoraj na twarzy dziewczyny, żal ścisnął mu serce. Nie potrafił patrzeć na jej ból i cierpienie. Zawsze pragnął jej pomóc, chociaż często był bezsilny.

            - Przepraszam za moją reakcję wczoraj – powiedziała cicho i spuściła wzrok na swoje dłonie. – Po prostu zobaczyłam tą bombkę, którą mama podarowała mi kilka lat temu. Tą niebieską, którą wieszałeś na choince, w momencie, kiedy ja zbiłam inną. Te wspomnienia po prostu mnie… Przygniotły. To działo się zbyt szybko. Wiedziałam, że nie jestem gotowa i że nie dam rady – powiedziała cicho brunetka i zmarszczyła brwi w geście rozczarowania samą sobą. – Nie przepuszczałam, że jestem aż tak słaba…

            - Hej, hej – powiedział cicho Zayn, zbliżając się do dziewczyny. Uniósł jej podbródek, zmuszając niebieskooką, aby spojrzała chłopakowi prosto w oczy. Chwycił jej drobne, zimne dłonie. – Nie jesteś słaba. Nigdy nie byłaś. Lean, jesteś naprawdę silną osobą, która wiele przeszła, ale się nie poddaje. Wszystko co osiągnęłaś, zrobiłaś… Jestem z ciebie naprawdę dumny, wierz mi. – Zayn przycisnął jej dłonie do piersi, a następnie delikatnie pocałował.

            Na zmęczoną twarz dziewczyny wpłynął delikatny uśmiech, a z oczu zniknął pewien ciężar, sprawiając tym samym, że ich błękit się wyostrzył. Wyglądało to tak, jakby dotychczas były za jakąś dziwną zasłoną, która osłaniała ich prawdziwą barwę.

            - Dziękuję – szepnęła w odpowiedzi i poczuła piekące łzy zbierające się pod powiekami. Całym ciałem przylgnęła do niego i objęła z całej siły, kładąc głowę na ramieniu. To niesamowite jak sama obecność Zayna na nią wpływała. Lean zawsze go słuchała. Związane to było z bezgraniczną ufnością jaką go obdarzyła. Tego, co ona do niego czuła, nie dało się wyjaśnić słowami. Ich relacja była jednocześnie nieskomplikowana, prosta i nietypowa.

            Oni po prostu dla siebie byli. Oddawali się całkowicie drugiej osobie, powierzając całego siebie. Oddając swoje serce i nie oczekując nic w zamian. Wsparcie i troska jaką się obdarzyli było czyś niezwykłym.

            Lean miała nadzieję, że jej matka widzi, jak bardzo Zayn się o nią troszczy. Jak ważną osobą w jej życiu się stał.

            Dzwonek oznajmujący, że ostatnia lekcja dobiegła końca, wybudził Lean z krótkiej drzemki. Gwałtownie podniosła głowę i spojrzała na swoją przyjaciółkę Catrinę, która właśnie chowała podręcznik. 

            - Spotkamy się wieczorem? – spytała Lean, kiedy szły korytarzem. Catrina poprawiła torbę na ramieniu i spojrzała w bok, jakby unikając wzroku przyjaciółki.

            - Nie dam rady. Po obiedzie jadę na zakupy świąteczne i pewnie jak wrócę, to będę bardzo zmęczona… - mruknęła dziewczyna, nakręcając na palec kosmyk swoich rudoblond włosów.

            - Może pojadę z tobą? – zaproponowała nieśmiało Lean. Na samą myśl o robieniu zakupów świątecznych, ściskało ją w dołku. Wejście do sklepu i kupienie czegokolwiek, patrząc jak ludzie zastanawiają się, co kupić najbliższym zadałoby jej wielki ból. Kiedyś załatwiała to z mamą. Myśl, że jej przy niej nie ma, byłaby nie do zniesienia. Ale mimo wszystko Lean chciała zrobić to dla swojej przyjaciółki, z którą ostatnio spędzała bardzo mało czasu.

            - Myślę, że to niezbyt dobry pomysł. Nie chcę aby zrobiło ci się przykro. Żeby znowu wróciły do ciebie wspomnienia. Zayn powiedział mi, jak zareagowałaś wczoraj przy ubieraniu choinki. – Dziewczyna widząc zdziwione, a zarazem smutne spojrzenie Lean, chwyciła ją za ramiona. – To nie tak, że ja cię odrzucam. Naprawdę nie! Ja po prostu… Martwię się o ciebie i uważam, że to nie jest dobry pomysł…

            Lean z całej siły starła się ukryć urażony wzrok i wymusiła kiwnięcie głową.

            - Masz rację. To nie jest dobry pomysł. – Ledwie wypowiedziała te słowa, a przyjaciółka uśmiechnęła się delikatnie i przytuliwszy ją, cmoknęła przelotnie w blady policzek. Odmachała jej na pożegnanie i szybkim krokiem skierowała się do wyjścia, twierdząc, że już jest spóźniona.

            Lean została pośrodku korytarza, ze smutnym wzrokiem utkwionym w miejscu, gdzie przed chwilą zniknęła jej przyjaciółka. Poczuła okropny ból w sercu i gulę dławiącą ją w gardle. Z jej oczu wypłynęło kilka łez, a Lean nagle poczuła się całkowicie samotna i odrzucona. Nie mogła uwierzyć, że jej najlepsza Catrina zachowała się w ten sposób.

            Rozejrzała się wkoło i stwierdziła, że stoi sama na szkolnym korytarzu.

            Westchnęła ciężko i osunęła się na podłogę, chowając twarz w dłoniach, które po chwili zrobiły się mokre od gorzkich łez.

            Zayn zadzwonił do drzwi domu Lean, jednak odpowiedziała mu głucha cisza. Zapukał kilka razy, jednak wciąż nikt nie otwierał drzwi. Sfrustrowany i zaniepokojony, usiadł na schodach przed domem i przeczesał dłonią włosy.

            Chciał spędzić z nią wieczór, a nieobecność dziewczyny w domu bardzo go zaniepokoiła. Nie rozmawiał z nią od obiadu w szkole. Nie miał pojęcia o jej dzisiejszych planach, jednak chwile, gdy Lean wychodziła z domu, zdarzały się bardzo rzadko. Zazwyczaj udawała się na krótki spacer, jednak zawsze miała przy sobie telefon i go odbierała. Ale nie tym razem. Zayn zostawił jej blisko pięć wiadomości głosowych, napisał dwa sms-y i wykonał niezliczoną ilość połączeń. Wciąż brak odpowiedzi ze strony dziewczyny.

            Ciemnowłosy wpadał w coraz większą panikę, gdyż po wczorajszym wieczorze, bał się o nią. Bał się tego, co Lean może zrobić. Codziennie miał wrażenie, jakby była o krok od całkowitego załamania. Nie potrafiła dać sobie pomóc, albo po prostu tego nie chciała. Wolała cierpieć w samotni, wciąż rozpamiętując przeszłość. Zayn doskonale wiedział, że jeśli zrezygnuje z Lean, ona się podda. Potrzebowała swojego anioła, który wręczy jej skrzydła. Nie diabła, który w tym przypadku krył się pod osłoną samotności. Samotność zepchnie ją na samo dno, sprawiając, że straci ostatnie chęci do życia.

            Nie potrafiła trwać bez najbliższej osoby, która była dla niej najważniejsza. Każda, codzienna czynność zadawała wielki, przeraźliwy ból, który wyniszczał jej duszę od środka. Zayn nie raz chciał ją zmusić do szczerej rozmowy. Proponował też, aby Lean udała się do psychologa, gdyż nie chciał, aby dziewczyna zrobiła sobie krzywdę.

            Jego troska o nią, była oczywista. Już przed śmiercią jej matki, byli sobie bliscy, jednak to wydarzenie zbliżyło ich do siebie jeszcze bardziej. Zrozumieli, że nie istnieją bez siebie. Nie ma Lean bez Zayna. Nie ma Zayna bez Lean.

            To było tak oczywiste jak dwa plus dwa równa się cztery.

            Ciemnowłosa dziewczyna ubrana jedynie w bluzkę na długi rękaw i cienki sweter narzucony na ramiona, spacerowała wzdłuż ulicy, wpatrując się w wystawy sklepowe, które od dawna były udekorowana świątecznymi ozdobami. Lean odgarnęła włosy z twarzy i wsadziła dłonie do kieszeni spodni. Nie zwracała uwagi na to, że drży z zimna, ani na fakt, że na dworze panuje czterostopniowy mróz.

            Przed sobą zobaczyła dziewczynkę, która trzymała matkę za rękę. Obie stanęły przed witryną sklepową, a ona z zachwytem wymalowanym na twarzy, pokazywała na jakiś przedmiot. Matka uśmiechnęła się do niej ciepło i naciągnęła czapkę na jej zmarznięte uszy.

            Lean załkała cicho, niczym zbity pies. Chodząc ulicą pełną ludzi, którzy wybrali się na świąteczne zakupy, zadawała sobie wielki ból. Niczym masochista.  Nie potrafiła racjonalnie wytłumaczyć swojego zachowania. Nie wiedziała dlaczego tu przyszła. Być może poczuła nagłą potrzebę, aby chociaż przez chwilę poczuć się jak dawniej? Jak za czasów, kiedy była szczęśliwa i myślała, że nic jej nie brakuje?

            Wzięła kilka drżących oddechów i patrzyła na mijających ją ludzi. Większość z nich trzymała wielkie siatki, wypakowane prezentami dla najbliższych. Lean nie wiedziała, czy w tym roku będzie w stanie zasiąść do wigilijnego stołu. Widok pustego krzesła zmiażdżyłby ją doszczętnie. Nie widziała więc sensu kupować wielkiej ilości prezentów. Święta zawsze spędzała tylko z rodzicami, dopiero drugiego dnia jechała do dziadków na obiad.

Nie wiedziała jak będzie w tym roku, gdyż ani razu nie poruszyła tematu świąt podczas żadnej z rozmów z tatą. Właściwie tych rozmów było niewiele. To wyglądało tak, jakby oboje żyli w zupełnie innych światach, chociaż oboje mieszkali w tym samym domu, a ich sypialnie oddzielała zaledwie cienka ściana. To niesamowite, jak przez ten okres się od siebie oddalili. Mówi się, że śmierć bliskiej osoby, łączy członków rodziny. W jej przypadku był zupełnie inaczej, a Lean chwilami żałowała, że nie próbuje naprawić relacji z ojcem.

Tęskniła za wieczorami, kiedy oglądała z nim ulubione filmy, jadła sushi i chodziła na spacery do parku, podczas gdy jej mama była w pracy. Zawsze była blisko z ojcem, a dotychczas nie zdawała sobie sprawy, jak bardzo jej go brakuje.

Nahle dziewczyna poczuła jak ktoś kładzie na jej ramionach ciepłą kurtkę i delikatnym ruchem odwraca ją do siebie. Nawet nie zwróciła uwagi, że od kilku minut stoi w miejscu i wpatruje się w wystawę zamkniętego już sklepu. Jej oczy odszukały twarz tajemniczej osoby. Twarz Zayna wyrażała wielki ból. Serce Lean ścisnęło się na widok jego smutku. Zayn cierpiał. Przez nią.

Bez słowa przytuliła się do niego całym ciałem, karcąc się w duchu, że znów okazała się słaba. Zbyt słaba by żyć, zbyt słaba by umrzeć. Tkwiła pośrodku, nie umiejąc ruszyć naprzód.

- Przepraszam Zayn – załkała. – Za wszystko. Przepraszam, że cię ranię. Przepraszam, że wciąż się poddaję. Że ty wciąż przy mnie trwasz, nie oczekując nic w zamian. Przepraszam, że nie potrafię żyć jak dawniej. Przepraszam – szepnęła mu do ucha, a on, nie wiedząc jak się zachować, przytulił ją mocniej do siebie, czując jak pojedyncza łza spływa mu po policzku. Chcąc to ukryć, wtulił twarz w jej pachnące jaśminowym szamponem włosy.   

Mamo,

Nie wiem ile jeszcze mogę przepraszać. Wciąż to powtarzam, ale nie robię nic, aby to zmienić. Tkwię w błędnym kole, nie mogąc znaleźć wyjścia. Wiem, że nie jesteś ze mnie dumna. Nie jestem osobą, z której można być dumnym. Nie potrafię dłużej cieszyć się życiem, ani pozwolić sobie pomóc. Po prostu nie potrafię. Nie, kiedy nie mogę spytać ciebie o radę. Nie, kiedy nie mogę wtulić się w twoje ramię i poczuć charakterystyczny zapach, który był tylko twój.

Poszłam dzisiaj do centrum, chcąc zrobić zakupy świąteczne. Ech, wiesz, że cię oszukuję, prawda? Poszłam tam bo… Sama nie wiem dlaczego. Nie potrafię wytłumaczyć swojego postępowania. Z całych sił pragnę wrócić do przeszłości. Aby wszystko było jak dawniej.

Chciałabym się budzić w niedzielę i czuć zapach naleśników, które zawsze smażyłaś. Poczuć zapach świeżo parzonej kawy, zrobionej przez ciebie. Ale wiem, że tak się nie stanie. Bo wszystkie te zapachy zniknęły razem z tobą. A ta myśl boli mnie najbardziej.

Lean.

Dziś wypowiem się krótko, bo czas mnie goni. Dziękuję wam wszystkjm za komentarze i opinie. Naprawdę wierzę w to opowiadanie i myślę, że wam także przypadnie do gustu. I wybaczcie ten kilkudniowy poślizg, ale jestem zawalona nauką. 

Co do rozdziału, to myślę, że jest trochę... Hm, dziwny? Cóż, wiem, że niektóre wypowiedzi i myśli są nieskładne, ale chciałam jak najlepiej odtworzyć mętlik w głowie Lean. Wyszło mi? Nie wiem. Odpowiedź na to pytanie mogę usłyszeć tylko od was. Do napisania! <3