Rozdział 3

               Lekcje dzisiejszego dnia, dłużyły się Lean niemiłosiernie. Z całych sił pragnęła jak najszybciej opuścić mury szkoły. Zaproponowała więc Zaynowi, że urwą się z trzech ostatnich lekcji. Chłopak spojrzał na nią lekko zdziwiony jej propozycją.

            Od zawsze mieli taki zwyczaj. Cztery dni przed świętami olewali trzy ostatnie lekcje i spędzali cały dzień razem. Najpierw szli na lodowisko, następnie piekli pierniczki, a na końcu robili coś, co było tajemnicą dla wszystkich ludzi oprócz nich. Uwielbiali to. Wielkim zdziwieniem dla chłopaka był fakt, że Lean chciała kontynuować ich mały zwyczaj. Myślał, że dziewczyna unika wszystkiego, co związane ze świętami.

            - Zayn, wiesz przecież, że zawsze lubiłam tą nasza małą tradycję – powiedziała cicho, patrząc na niego swoimi ciemnozielonymi oczami, w których dostrzegł pustkę. Kiedyś zawsze radosne i pełne blasku spojrzenie Lean, teraz było blade i bez wyrazu.

            - Wiem… Po prostu nie sądziłem, że będziesz miała ochotę ją kontynuować… - odmruknął niepewnie, biorąc ją za rękę. – Ale w porządku, jeśli tego chcesz, to chodźmy. Najpierw standardowo lodowisko, tak?

            Ciemnowłosa kiwnęła głową, a kąciki jej bladych ust uniosły się nieznacznie do góry. Zayn poczuł nagłą tęsknotę w sercu. Tęsknił za jej szerokim uśmiechem, momentami, za momentami kiedy wybuchała dźwięcznym, radosnym śmiechem, czułymi spojrzeniami jakimi go obrzucała i ogólną radością z życia.  Doskonale wiedział, że po jego dawnej dziewczynie nie został ślad. Lean nie była taka jak kiedyś i choć bywały momenty, kiedy bardzo za nią tęsknił, nie przestał jej kochać. Kiedyś sobie przysiągł, że będzie o nią walczył, choćby nie wiadomo co. Nie potrafiłby jej tak po prostu zostawić. To złamałoby mu serce.

            Wyszli ze szkoły i wciąż trzymając się za ręce, skręcili w prawo chcąc sobie skrócić drogę. Przeszli przez okryty śnieżną płachtą park, a Lean z zachwytem przyglądała się ośnieżonemu krajobrazowi. Wbrew pozorom, lubiła zimę. Okres przedświąteczny nawet uwielbiała, jednak przywoływał on u niej zbyt wiele wspomnień. Zdarzały się chwile, kiedy miała wielką ochotę wziąć się w garść i ruszyć naprzód. Dlaczego nie potrafiła zostawić przeszłości za sobą? Dlaczego to było dla niej takie trudne?

            Kiedy po kilku minutach spaceru dotarli na miejsce i ustawili się w kolejce po łyżwy. Mimo, że były godziny wczesno popołudniowe, na śliskiej tafli lodu jeździło kilkanaście osób. Lean i Zayn podali swoje rozmiary buta i po chwili siedzieli na ławce, wiążąc obuwie. Chłopak zauważył, że ciemnowłosa nie włożyła czapki. Zajrzał do jej torby z książkami, gdzie na samym wierzchu leżało okrycie głowy. Westchnął rozbawiony i w opiekuńczym geście przyciągnął ją do siebie, szybkim ruchem nakładając ciepłą czapkę niezadowolonej dziewczynie. Jej usta wygięły się w grymasie.

            - Wiesz, że nie lubię nosić czapki – fuknęła. – Wyglądam w niej idiotycznie!

            Zayn zaśmiał się podał jej rękę, pomagając wstać z ławki. Cmoknął ją w czubek nosa i uśmiechnął ciepło, a w jego oczach pojawiła się ogromna czułość.

            - Dla mnie zawsze wyglądasz pięknie – szepnął cicho i puścił jej oko. Przytknął swoje ciepłe usta do jej warg i poczuł jak porażający dreszcz przebiega mu wzdłuż kręgosłupa. To niesamowite, że mimo tak długiego związku z Lean, ona wciąż działała na niego jakby dopiero się poznali.

            Lean poczuła ciepło na policzkach. Chwilami szczerość i słowa Zayna ją onieśmielały. Czasami nie wiedziała, czy chłopak mówi poważnie, czy tylko żartuje. Ale najczęściej zachowywał całkowitą powagę. Nigdy nie bawił się jej uczuciami. Uwielbiała w nim tą nie przesadną wylewność, troskę i subtelność. To w nim kochała najbardziej.

            Wjechali na taflę lodowiska, trzymając się za ręce. Przerażona Lean, z początku jedną dłonią wciąż kurczowo chwytała się barierki. Nie jeździła na łyżwach od zeszłego roku i zawsze musiała zrobić kilka okrążeni, aby wszystko sobie przypomnieć. Tymczasem Zayn z wrodzoną gracją powoli jechał tuż obok niej, raz po raz wybuchając śmiechem na widok trudów i wysiłków swojej dziewczyny.

            W pewnej chwili Lean nie wytrzymała i zgromiła go piorunującym spojrzeniem.

            - Zamiast się śmiać, pomógłbyś mi – mruknęła z grymasem.

            - Się robi kochana – zaśmiał się ciemnowłosy i korzystając z tego, że akurat udało mu się odciągnąć Lean od barierek, puścił jej dłoń, przez co dziewczyna pozostała bez podpórki na środku lodowiska. Krzyknęła przeraźliwie, w zabawny sposób machając rękami. Jej przerażenie i histeria nie trwała długo, gdyż już po chwili złapała równowagę. Kiedy chciała przyspieszyć, dziwnym trafem nogi jej się zaplątały i dziewczyna zachwiała się niebezpiecznie. Zayn, który cały czas jechał kilka metrów od niej, zdążył ochronić ją przed upadkiem, a w uszach wciąż dźwięczał jej krzyk przerażonej Lean.

            - Musiałabyś widzieć swoją minę! – zaśmiał się chłopak, przez co dziewczyna spojrzała na niego z mieszanką politowania i złości. Okręcił zaskoczoną i skołowaną dziewczynę wokół siebie, na co ona zaśmiała się cicho. Obraz wokół niej zawirował, a na usta wpłynął uśmiech zadowolenia.

            Wziął ją za rękę i zaczęli szybko ślizgać się po lodzie, zwinnie wymijając jeżdżących ludzi. Niespodziewanie Zayn wjechał na sam środek i zatrzymał się, podnosząc do góry lekką jak piórko Lean. Dziewczyna ku swojemu zaskoczeniu, wybuchnęła śmiechem kiedy poczuła, że unosi się nad ziemią. Kiedy po kilku sekundach Zayn postawił ją z powrotem, przybliżył swoją twarz do niej i uśmiechnął się szeroko.

            - Nawet nie wiesz jak bardzo tęsknię za twoim śmiechem. Z twoją radością, żartami i spojrzeniem pełnym życia – szepnął delikatnie całując jej usta.

            - Wiem – powiedziała cicho z bólem w oczach. Poczuła ukłucie w sercu na widok tęsknoty w spojrzeniu Zayna. – Staram się, naprawdę. Staram się iść naprzód. Staram się dla ciebie. Kocham cię za to, że wciąż przy mnie jesteś, pamiętaj o tym – odszepnęła i zamrugała kilkakrotnie czując piekące łzy zbierające się w zielonych oczach.

            Zayn uśmiechnął się delikatnie i pokiwał głową ze zrozumieniem. Rozumiał ją i kochał za to, że stara się właśnie dla niego. I chociaż czasami cierpiał z tęsknoty za ich przeszłością pełną radości, wszystko co się wydarzyło w życiu Lean tylko ich do siebie zbliżyło. Dzięki temu pokochał ją jeszcze bardziej. Wiedział, że nic nie sprawi, że mógłby od niej odejść. Na chwilę obecną nie wyobrażał sobie życia bez niej.

            Weszli do cichego domu Lean i zdjęli ciepłe płaszcze, które powiesili na wieszakach. W powietrzu unosił się zapach wanilii. Dziewczyna zapaliła światło w kuchni, rozświetlając pomieszczenie. Elektroniczny zegar na piekarniku wskazywał godzinę 15:54.

            Teraz przyszedł czas na drugą część ich tradycji. Mianowicie pieczenie pierniczków. Sami nie do końca wiedzieli, czy bardziej woleli sam proces przygotowywania ciasta, czy też ich dekorowanie.

            Ciemnowłosy wyciągnął z lodówki wszystkie potrzebne składniki, a następnie wyłożył je na jasnobrązowy blat.

            - Niczego nie brakuje? – spytała Lean wyciągając torebeczkę cynamonu z szafki.

            - Mam nadzieję! Nie uśmiecha mi się wyprawa do sklepu. Na zewnątrz jest jakieś dziesięć stopniu mrozu! – zaśmiał się Zayn, odkręcając grzejnik.

            Jako, że znali na pamięć swój ulubiony przepis, nie potrzebowali internetu czy jakiejś książki z przepisami. Wszystko robili z głowy, bez zawahania dodając kolejne składniki w odpowiednich proporcjach. Podczas gdy Zayn miksował ciasto, Lean nastawiła piekarnik na odpowiednią temperaturę. Po rozwałkowaniu ciasta i wyłożeniu pierniczków na blachę, zamknęła piekarnik i ustawiła czasomierz na sześć minut.

            Ciastka miały różne kształty. Choinki, czapki mikołajów, gwiazdki i serduszka. Podczas gdy w radiu rozległa się świąteczna piosenka, chłopak wyciągnął rękę w stronę Lean i przyciągnął do siebie. Zayn zaczął nucić doskonale znaną mu melodię piosenki White Christmas - Michaela Bublé. Ułożył dłoń na talii Lean i zakołysali się w rytm muzyki. Dziewczyna spojrzała na niego dużymi, szczerymi oczami, a on poczuł jak jego serce łomocze w piersi.

            Po kilku słowach wyśpiewanych przez chłopaka, Lean dołączyła się do Zayna. Ich głosy brzmiały razem idealnie. Głęboki głos ciemnowłosego i delikatny, czysty śpiew Lean perfekcyjnie ze sobą współgrały. Dziewczyna zerknęła w lewo i dopiero teraz zauważyła, że Zayn zdążył zapalić światełka na choince. Nabrawszy powietrza do płuc, poczuła zapach cynamonu i pierniczków, które piekły się w piekarniku.

            Za oknem padał śnieg, w radiu grała świąteczna piosenka, a ona stała wtulona w chłopaka, którego kochała najbardziej pod słońcem. Po raz pierwszy od dawna poczuła przypływ nadziei. Po raz pierwszy poczuła magię nadchodzących świąt, a nawet radość. W końcu zawsze lubiła ten okres.

            - Lean, chciałbym, abyś była szczęśliwa, kiedy nadejdzie dzień Wigilii, wiesz? – zaczął nagle Zayn, przytulając ją mocniej do siebie. – Chciałbym sprawić, abyś jeszcze przed świętami zostawiła przeszłość za sobą, nauczyła się żyć na nowo i odbudowała relację z tatą. To jest jedyna rzecz, jakiej pragnę – szepnął jej prosto do ucha i poczuł jak Lean obejmuje go mocniej za szyję.

            W myślach powiedział sobie: Chciałbym, abyś znów był szczęśliwa.

            W chwili gdy te słowa zabrzmiały w jego głowie, na niebie pojawiła się spadająca gwiazda. Tego jednak Zayn nie zauważył.

            Kiedy pół godziny później pierniczki leżały ba blacie w kuchni, udekorowane, Lean i Zayn ruszyli na strych. Chłopak rozłożył składane schodki i wszedł jako pierwszy. Stanął na górze i zapalił światło. Pomógł wdrapać się na górę dziewczynie i od razu ruszyli w stronę prawej ściany, gdzie znajdowała się poluzowana cegła, którąś bez problemu można było wyciągać.

            Odkryli tą skrytkę w wieku jedenastu lat. Od tamtego czasu, co roku w taki dzień jak ten, każde z nich brało kawałek papieru i pisało swoje postanowienia i marzenia na najbliższy rok. Wszyscy zazwyczaj robili tego typu rzeczy w sylwerstra, jednak oni mieli własną tradycję i zwyczaj.

            Rok później, od włożenia zapisanych karteczek do metalowego pudełeczka, każde z nich brało świstek papieru drugiej osoby i czytało zeszłoroczne postanowienia. Uwielbiali to poczucie spełnienia, kiedy udało im się wypełnić jedno z postanowień.

            Wyciągnęli pudełeczko i usiedli na starych krzesłach stojących obok. Wyciągnęli zeszłoroczne karteczki, a Lean zaczęła czytać postanowienia, które napisał Zayn.

            - Sprawię, że ja i Lean będziemy razem na dobre i na złe. – Lean uśmiechnęła się do niego z czułością.  – Udało ci się – szepnęła, a po jej wnętrzu rozeszło się przyjemne ciepło.

            - Zdołam mieć przynajmniej trójkę z matematyki – przeczytał Zayn i zaśmiał się, spoglądając na dziewczynę. – Prawie ci się udało, prawda?

            - Yhm - przytaknęła Lean i zaczęła czytać ostatni podpunkt. – Ja i Lean staniemy się sławni dzięki naszym głosom – po przeczytaniu tych słów, uśmiechnęła się delikatnie, patrząc na niego z niedowierzaniem. – Wiesz, że napisałam dokładnie to samo?

             - Właśnie widzę – roześmiał się Malik wskazując na kartkę napisaną przez Lean. Od zawsze mieli takie marzenie. Pragnęli pokazać się światu, założyć zespół i koncertować po całym świecie. Nieraz mówiono im, że mają wielki talent, a ich głosy świetnie ze sobą brzmią. Kto wie, być może los czeka aby spełnić ich wspólne marzenie?

            Nie mówiąc nic więcej, w ciszy napisali kolejne postanowienia. Każde z nich napisało tylko jedno, które mniej więcej dotyczyło tego samego. Lean napisała: Przestanę wspominać przeszłość i postaram się żyć jak dawniej. Natomiast Zayn: Sprawię, że Lean będzie znowu szczęśliwa.

           

            Najdroższa mamo,

           Mówiąc szczerze, to był naprawdę dobry dzień. Na nowo poczułam się… Szczęśliwa. Autentycznie poczułam się szczęśliwa. Choć na moment zapomniałam o tęsknocie za tobą. W pewnym sensie jestem z siebie dumna, mam nadzieję, że ty ze mnie też.

            Być może było to spowodowane całym dniem spędzonym  z Zaynem? Może to przez nasze małe tradycje przedświąteczne? Ach no tak! Ty nie wiesz o co chodzi. Cztery dni przed Wigilią zawsze pieczemy babeczki, idziemy na lodowisko i zapisujemy swoje postanowienia na przyszły rok. Dużo by opowiadać.

            Myślę, że jest lepiej. Naprawdę. Tak jakby w ten jeden dzień, kilka pojedynczych ran na mojej duszy się zagoiło. Poczułam… Ulgę. Nagłą lekkość. Długo wczoraj rozmyślałam i uświadomiłam sobie kilka rzeczy.

            Obiecuję ci, że będę się starać. Dla ciebie, taty, Zayna i dla samej siebie.

            Całuję, Lean.

            

Co myślicie o tym rozdziale? Myślę, że on jest inny od tych poprzednich. Jest w nim więcej radości i optymizmu. Jestem z niego naprawdę zadowolona! :) 
Myślę, że kolejny dodam w pierwszy lub drugi dzień świąt. Dziękuję wszystkim, który to czytają. Składam szczere podziękowania każdemu mojemu czytelnikowi. Każdy komentarz od was sprawia, że na mojej twarzy pojawia się uśmiech. Dziękuję Wam za to! <3
WESOŁYCH ŚWIĄT! <3